Na prawdę czuję się osaczona przez własną głupotę.

To skażone ciało potrzebuje amputacji.

Nic nie zmienią pieprzone czary-mary i znachorki,jedynie rzucenie się w otchłań z mostu rozczarowania i szybkie retrospekcyjne tortury mogą spowodować tak bardzo porządaną zapaść pod ziemię.

Nie wiem już czy wołać o ratunek czy raczej błagać o kulkę w łeb. Nie znam siebie samej.

pijemy kawę,palimy papierosy,wpijamy palce w bezsenne noce i udajemy,że wszystko jest w porządku.

Nienawidzę jesieni,bo wszystkie są takie same.

Połknęłam wszystkie słowa,które kłębiły się ostatnimi czasy w moim przełyku szukając ujścia.

Przelałam,wylałam,przetrawiłam częściowo.

Mam dość.

Zastanawia mnie tylko ile jeszcze zniosę bycia więźniem własnego domu,własnego życia,własnej bezsilności,niemożności i zamknięcia.

ała.