niekompatybilizm

Ostatnio zauważam,że nie czuję.Nie czuję nagminnie,namiętnie i dobitnie nie odczuwam i myślę sobie ,że to jest właśnie to ,co chciałam przez dłuższy czas osiągnąć. Niemyślenie.Nieodczuwanie.Niebyt.Nieistnienie(?)

Rogi krawędzi jak na złość zaokrąglają się ,przestają być ostre,przestają cokolwiek znaczyć.

Gdzie jest początek,gdzie koniec. Punkt A,punkt B i prosta.

Dlaczego życie oznacza bycie w y ż ę t ym ,dlaczego to ciągłe historie popadania

Jak uparty bumerang powraca do mnie poczucie pustoty. Niechciane,nie da się zagłuszyć,zdusić w zarodku,zniwelować,zniszczyć,zatrzymać. Znowu wracam do domu i mam co jeść. Znowu wracam do domu i nie wiem po co wracać do mieszkania emanującego pozornym ciepłem,uczuciem pewnej niepewności. Znowu wracam do domu i wiem,że muszę wrócić TAM,muszę tam wrócić tylko po co. Zataczam koła tylko punkty wyjścia jakieś takie nowe,mniej znajome. I znów jestem tylko sumą oddechów łapanych gdzieś niedbale między 190 kilometrami rozdarcia. Nie jestem w stanie przedsięwziąć nic zupełnie, chcę zostać,chcę wrócić,nie chcę ani jednego ani drugiego.Proroctwo starego M.: Nigdy nie znajdziesz sobie przyjaciół jeśli nie będziesz taki jak wszyscy.

Nie jestem taka jak wszyscy a wszyscy nie są tacy jak ja.

Znaki na ziemi i niebie nic nie mówią.

I znów jestem tylko sumą oddechów łapanych gdzieś niedbale między 190 kilometrami rozdarcia.

Wszędzie mi czegoś brakuje,w każdym łóżku mi niewygodnie,w każdym mieście samotnie,w każdym odruchu głodno i po każdym alkoholu sentymentalnie. Nie wszystkie powroty są przyjemne,szczególnie te podczas których uświadamiasz sobie jak wiele mostów zostało przed Tobą spalonych.Z jak wielu rzeczy został tylko popiół,jak wiele rzeczy nie powróci. ( Co to znaczy dać sobie spokój?) .Czy ucieczka coś da? Czasem się nad tym zastanawiam,czasem często wprost proporcjonalnie do mojej ostatnimi czasy niepokojąco rosnącej chęci wyjazdu gdzieś w nieznane i wykasowaniu dotychczasowych dziewiętnastu lat życia. Przynajmniej już wiem kim jestem.Przynajmniej już wiem,czego chcę.  W domu rodzinnym ciężko oddać się katatonii i upadać w samotności. W wynajmowanym pokoju jest to zbyt łatwe. Nie chcę już wracać,chcę zapomnieć.

Odkąd pamiętam zawsze chciałam być samodzielną dziewczynką począwszy od tego,że sama chciałam sobie wybierać ubranka i wszelkie ingerencje mojej mamy w garderobę siedmioletniej panienki kończyły się mniejszymi lub większymi sporami. Tup tup nóżką i nagminne ścieranie się dwóch,cholernie podobnych do siebie charakterów.Już jako dwunastolatka chciałam decydować o tym co wkładam do buzi i przełykam,co w przedsiębiorstwie zwanym rodziną niekoniecznie jest rzeczą prostą.W burzliwych czasach gimnazjalnej młodości chciałam jak chyba każdy dzieciak przechodzący przez ten niełatwy okres dojrzewania sama wyznaczać sobie minimum i maximum. Pierwszy papieros , pierwszy alkohol. Wszystko co zakazane wydawało się być niesamowicie kuszące. 

Odkąd pamiętam chciałam być wolna,niczym nieograniczona,samo decydująca o sobie samej,chciałam być swoim jedynym panem i władcą,chciałam być siebie świadoma i samo odpowiedzialna , ale jak to bywa w rodzinie przeciętnych Kowalskich,którzy co niedzielę do kościoła i rosół a na drugie schabowy z ziemniakami nie było rzeczą najprostszą zaakceptowanie dziwnej ideologii i odrębności pierworodnej,co za tym idzie posłanie  takowej delikwentki do renomowanego liceum w dużym mieście (A niech się uczy życia i spełnia!A co!) .

Tak więc postanowiłam zdać maturę z w miarę przyzwoitym wynikiem,który otworzyłby mi drzwi na w miarę przyzwoite studia , które by mnie w miarę interesowały. 

Dziś jest 20 listopad dwatysiąceczternastegoroku i piszę post o tym,że od dokładnie miesiąca i siedemnastu dni mam to o czym marzyłam.Mam to czego chciałam.

A no właśnie!

Czy to czego chcemy zawsze jest dla nas najlepsze?

Ja jak już wspomniałam zawsze chciałam wolności,niezależności. Plułam na jakiekolwiek przejawy troski czy miłości wobec mnie. Jestem niezależna! Sama z tym sobie poradzę! Nie będę was słuchać! Ja sama!

I tak kiedy wylądowałam w najsmutniejszym a zarazem największym mieście w Polsce i zobaczyłam własne łóżko pod oknem w pustym mieszkaniu byłam najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem.

To nadeszło!-myślałam. Wreszcie!-skandowałam w myślach. Wolność!-biłam się w pierś.

I nie minę się z prawdą kiedy powiem,że początkowo faktycznie było dokładnie tak jak sobie wyobrażałam. Wiecie, libacje,imprezy, hektolitry alkoholu,domówki , poranne powroty do domu- ot ,taka namiastka dorosłego życia młodego człowieka , dziewiętnastolatka ,który opuścił siedemdziesięciotysięczne miasto rodzinne by osadzić się w Warszawie.

Później doszła irytująca współlokatorka,pranie,zmywanie,sprzątanie,brak pieniędzy oraz inne obowiązki i znaki zapytania ,które kiedyś rozwiązywali za nas rodzice. Tak,teraz nikt nic za Ciebie nie zrobi. Tak,teraz nikt się o Ciebie nie martwi. Tak,teraz nikt się Tobą nie przejmuje kiedy o trzeciej w nocy czekasz zziębnięty na nocny autobus ,który ma się pojawić dopiero za pół godziny.Uczucie przewlekłej samotności budują ponadto idealnie wpisujące się w obraz ponad milionsiedemsettysięcznego miasta przemykające z zawrotną prędkością taksówki, głośni dresiarze wyrzucający do koszy na śmieci pozostałości po wysoko procentowych napojach-

-butelki , buteleczki,puszki i puchy. Kierowca się spóźnił. Na przeciwko wymiotuje dziewczyna. Trzęsie.

Wbrew pozorom i wszelkim wyobrażeniom wizje nocne nie są liryczne,nocne obrazy na prawdę nie są piękne. Neony nic nie zwiastują,neony świecą po oczach,neony rażą pustką.

Już nigdy nie będziesz spał tak samo.

Czy właśnie o tym marzyłeś od dzieciństwa?

krótko i nie na temat.

Najdroższa Warszawo,podczas ładowania tych cholernych zdjęć straciłam chęć do życia a już na pewno do zapieprzania na korepetycje za mniej więcej godzinkę.Najdroższa Warszawo,nawet papierosy nie pachną tak tragicznie jak twoje skażone historią mury.Najdroższa Warszawo,zawsze miałam słabość do postaci dramatycznych ,dotkniętych bytem lub niedowładem.Spalam się ,choć próbuję sobie wmówić ,że to całkowita nieprawda i totalna bzdura,wiesz.Zwęglam się choć udaję,że rozkwitam,rozwijam skrzydła czy coś.Co się skrzydeł tyczy to ewentualnie gubię pierze gdzieś w obrębie moich nóg acz poza zasięgiem wzroku,wyrywam sobie pióra.Nic nie wygląda tak jak wymarzyłam sobie w wieku lat raczkujących kiedy byłam skłonna myśleć pozytywnie i bekać nadzieją.To i owo w ostatnim czasie mi się zdarło,wydarło,przedarło wiecie i wiem,że palców nie kupię jak skarpet-na targowicy.W sumie to jest całkiem niestabilnie,oszukuje mnie podłoga.Warszawo,błagam-wciągnij mnie i nie pozwól się zatopić,daj oddychać,

make this go on forever

'Please don't let this turn into something it's not '

Dziś niedziela ze Snow Patrol. Leniwe,oleiste światło wlewa się przez szyby do mojego zakurzonego pokoju. Chciałabym widzieć wiosnę,ale czuję tylko ciemną,parzoną kawę.Zabrakło mi słów.Zwyczajnie.

jałowe życie jałowa śmierć

Nic nie zmieniło się jakoś specjalnie.Może więcej palę.Tak,więcej palę i palę ostentacyjnie każdym małym gestem wskazując jak bardzo mi wszystko jedno i obojętne.Więcej też oddycham choć w sumie zawsze chciałam aby było odwrotnie,torując sobie drogę do tego słynnego o dwa zwanego powszechnie tlenem podobno niezbędnym do życia zaciągam się powietrzem z rychłą nadzieją nagłego zakrztuszenia.W nie tak dalekich otchłaniach mojej wyobraźni nieznośnie przesyconej smakiem gorzkiej rzeczywistości coraz częściej wyobrażam sobie,że upadam i nie wstaję.Czasem też (szczególnie dzisiaj) nie mogąc dojść do samej siebie zastanawiam się co by było gdyby,chociaż ja przecież tak nie znoszę gdybania,bo po co gdybać.Każda potyczka,każde niewyjścia,komplikacja,kompilacja zdarzeń,które są mi jak najbardziej nie po nosie,nie po myśli i nie tak uświadamia mi jak bardzo nie jestem stworzona do życia jakie mi narzucono.I coraz mocniej dociera do mnie,że ten dzień kiedy rzucę wszystko w pizdu i pierdoląc konwenanse w drodze po bułki do monopola wsiądę do pociągu byle jakiego i stawiając wszystko na jedną kartę wyjadę gdzieśtam,nie wiem gdzie,w stronę pociągu niedbale stąpając po szynach ślizgając się na powierzchni nie przysypanej piachem,nie potraktowanej solą.Nie jestem stworzona do bycia tym kim chcecie żebym była,czasem zapominam,że nie mogę czuć. Nie.